Göngutúr um Miklatún

Um daginn var ég minnt á það hve margir griðastaðir eru til staðar í þessari erilsömu borg.

Ég bý í Vesturbænum og er í Háskóla Íslands. Af þessu leiðir að ég geng mjög oft í skólann þar sem það tekur mun styttri tíma en að ræsa bifreið aðeins til þess að lenda í morgunumferð og leita að bílastæði. Stystu leiðirnar eru vanalega meðfram götum borgarinnar þar sem gangstéttirnar eru oftast staðsettar. Þetta verður til þess að maður fer ekki á mis við hið uppörvandi öngþveiti morgunumferðarinnar, þar sem of margir bílstjórar þurfa sterkt kaffi til þess að geta tekist á við daginn og eru vanalega of seinir til þess að geta fengið sér kaffibolla áður en lagt er af stað í vinnuna.

Vanalega þegar maður þarf að komast leiðar sinna á sem skemmstum tíma þá er maður búinn að finna sína leið frá A til B og heldur sig við hana, svona til að spara tíma, og ef maður keyrir og hefur ekki haft tíma til þess að fá sér kaffisopa áður en lagt var af stað, þá getum maður komist á leiðarenda án þess að reyna of mikið á heilabúið - setur í "auto-pilot". Þetta fyrirkomulag verður þó til þess að maður fer oft á mis við skemmtilegri staði borgarinnar, perlurnar.

Þar til í gær var Miklatún ekkert nema trjáröð meðfram Miklubrautinni fyrir mér. Eða þá í mesta lagi túnið í kringum Kjarvalsstaði. Ég var algjörlega búin að gleyma því hve stór þessi grasblettur var eða hversu fjölbreyttur hann er. Fullt af leiktækjum fyrir stóra og smáa, áhugaverð listaverk til þess að góna á í vetrarsólinni, og næstum því kyrrð. Ég stytti mér leið í gegnum garðinn í gær og mér leið allt í einu svo miklu betur, þrátt fyrir það að ég heyrði stanslaust suðið í bílunum í kring þá var yfirgnæfði friðurinn inni á þessum griðastað erilinn í borginni fyrir utan. Já mér leið ekki eins og þetta væri hluti af borginni, þetta var meira eins og töfragarður. Mér fannst mér kippt út úr hinu daglega lífi og mig langaði ekkert frekar en að leggjast niður og stara upp í himingeyminn.

Þetta er nýi uppáhaldsstaðurinn minn í borginni - núna förum við fjölskyldan í göngutúra á Miklatún í stað þess að labba meðfram sjónum eða niður við tjörnina. Þetta er kosturinn við það að ganga í stað þess að keyra, maður uppgötvar (eða endur-uppgötvar) svo margt.