Fyrsta ástin

Mér varð hugsað til fyrsta bílsins míns núna í morgun. Þetta var BMW 316 '88 árgerð. Dökk-grá-sanseraður á lit. Inni í honum var allt dökk-grátt eða svart og á góðum sumardegi var hægt að grilla kjúkling inni í honum. Ég elskaði þennan bíl. Af hverju losaði ég mig við hann?  Jú, sambandið gekk bara ekki lengur upp.

Í fyrstu var þetta eintóm hamingja. Við fórum í margar ferðir saman og peningar virtust ekki vera nokkur fyrirstaða, ef annað okkar var þyrst þá var því reddað. Hvort heldur var um skreppitúr aðeins út fyrir bæinn að ræða eða bara rúntað um miðborgina þá voru þetta æðislegar og afslappandi ferðir. Ég naut þess að gefa aðeins inn og hann var alltaf að gefa mér aðeins undir fótinn. Himnenskt. En svo fór að síga á ógæfuhliðina. Hann hætti að spara sig í drykkjunni og þegar við lenntum í smá ógöngum fjárhagslega þá fór virkilega að sjá á honum. Hann fór að ryðga og áklæðið að slitna. Pústið fór að gefa sig og fyrr en varði var ég farin að ganga og taka strætó í stað þess að fara með honum í bíltúr. Að endingu þá varð ég að slíta sambandinu.

Þetta var sárt en nauðsynlegt skref fyrir okkur bæði til þess að við gætum notið okkar, í öðrum samböndum. Hann fór til ungs manns sem lofaði að byggja hann upp aftur og ég tók saman við nískupúka þar sem ég var komin með nóg af drykkju gamla félaga míns.

Minn nýji félagi var Dihatsu Cuore 2001, MR 987. Hann var sparneytinn og snyrtilegur, silfurlitaður og furðu snarpur, en okkar samband var ekki gert til þess að endast. Hann var aðeins skref í átt að betra sambandi, huggunaraðili. Við náðum aldrei saman. Hann bjó ekki yfir þeirri ástríðu sem minn gamli félagi hafði gert. Skreppitúrar voru tilgangslausir, engin unun var til staðar - og þótt útsýnið væri jafn fallegt og ávallt, þá var hávaðinn töluvert meiri. Hann var bara ekki nógu .... stór, kraftmikill, fallegur.

Núna er ég í sambandi við kraftmikinn, fallegan og fágaðan félaga - Ford Mondeo Ghia, vínrauður, DD 380. 2003 að mig minnir. En samt stend ég mig að því að dagdreyma um minn fyrsta, minn eina, sálufélaga og ég vellti fyrir mér hvar hann er.  Hvar ertu JÖ 582, ég sakna þín og fyrirgefðu mér að ég skyldi ekki geta hugsað betur um þig, ætti ég nokkrar milllur þá myndi ég leita að þér og koma þér aftur í það ástand sem þér sæmir ... ef ég bara ætti nokkrar millur.

Þjóðarsál

Í kvöldfréttum í gær var talað um Ítali og eitt af þeirra þjóðareinkennum, að láta ekki bjóða sér hluti eins og verðhækkun. Þegar verð á pasta var hækkað voru landsmenn hvattir til þess að sniðganga pastavörur í smá tíma. Ekki var verið að eggja þá til þess að hætta að borða pasta, enda væri það óðs manns æði, heldur aðeins láta finna fyrir sér og kaupa minna af því en ella, alla vega í smá tíma.

Þegar gjöld voru hækkuð í Frakklandi um árið þá létu vöruflutningamenn finna vel fyrir sér og lokuðu vegum í landinu.

Þegar virðisaukaskatturinn er lækkaður hér á landi og okkur sagt að það muni skila sér til landans í formi verðlækkana á matvörum - og það stenst ekki - þá tuðum við, lítum hvert á annað og látum drekkja okkur í útskýringum frá hinum og þessum er græða á okkur, um að þetta sé jú allt svo flókið og í raun færist peningarnir bara yfir á einhverja aðra af því að .... himininn er blár. Og hvað gerum við, tuðum yfir kaffibolla við okkar nánustu og á vinnustöðum og vinnum svo bara meira, hættum við að safna fyrir heimsreisunni þegar við verðum 60. og sættum okkur við miðnætursól í Viðey þegar við verðum 70. í staðinn! 

Skipulagsmál

Hvað ætli það kosti mikla peninga að segja upp einni nefnd bara til þess að stofna nýja sem þarf að kynna sér málin og mynda afstöðu og drekka kaffi og hneykslast á forverum sínum o.s.frv, áður en hún fer að vinna að málum og komast á sama stað og fráfarandi nefnd.

Stundum er verið að kasta krónunni til þess að spara aurinn.